Bir çocuk okuldan gelir gelmez televizyonu açıyorsa… Tableti eline aldığında saatlerce sessiz kalıyorsa… Sessizce izliyor sanırız, ama aslında şekilleniyor. Görünmez bir öğretmen var evde: ekran. Ve bu öğretmen, bizden daha çok vakit geçiriyor çocuklarımızla. Onlara nasıl konuşacaklarını, nasıl tepki vereceklerini, neye öfkeleneceklerini, neye özeneceklerini fısıldıyor. Kimi zaman bir mafya babasını kahraman, kimi zaman bir zorbayı karizmatik gösteriyor. Peki, biz neredeyiz bu eğitimde? Televizyon dizilerinde silahlar konuşuyor, tehditler havada uçuşuyor, şiddet bir "stil" olarak sunuluyor. Bu diziler prime time'da, çocukların ekran başında olduğu saatlerde yayınlanıyor. Sonra bir gün okulda biri diğerine yumruk atıyor, bıçak çekiyor, hatta cana kıyıyor. Herkes şokta. Ama aslında o çocuk, ekranlarda defalarca prova etti bu sahneyi. "Kurgu canım," diyoruz. Ama çocuklar gerçekle kurguyu ayıracak yaşta değil. Gördüğünü taklit ederler. Özellikle de özenerek izlediklerini... Sosyal medyada durum daha da vahim. TikTok’ta birkaç saniyelik videolarla öfke, aşağılama, zorbalık 'trend' oluyor. Beğeni uğruna yapılan her şiddet hareketi, alkış alıyor. Bu alkışlar, çocukların zihinlerine "bu yol işe yarıyor" mesajını kazıyor. Ve unutmayalım, çocuklar beğenilmek için her şeyi yapabilir, çünkü "görülmek" istiyorlar. Artık öğretmenler çocuklara sadece derste değil, ekranda da rakip. Çünkü çocuk ekranla yaşıyor, ekranla düşünüyor, ekranla karar veriyor. Sınıfta verilen değerler bir saat, ama evde izlenen diziler altı saat. Hangi etkili sizce? Burada kimse suçsuz değil. Yayıncılar reyting peşinde, aileler sessizlik peşinde, çocuklar ilgi peşinde… Peki ya çözüm? RTÜK sadece cezayla değil, daha fazla denetim ve yönlendirme ile görev almalı. Aileler çocuklarının izlediklerine gerçekten göz kulak olmalı. Okullarda medya okuryazarlığı dersi sadece seçmeli değil, zorunlu olmalı. Sosyal medya platformları çocuklara özel, şiddetsiz içerikler üretmeli ve bu konuda denetlenmeli. Çünkü çocuklarımız yalnızca ekranın karşısında oturmuyor. Orada yoğruluyor, şekilleniyor, kendine bir "kimlik" buluyor. Ve unutmayalım: Ekran bir şey öğretiyorsa, artık sorumluluk hepimizde. Cengiz ÇETİK