Bir sınıf düşünün; Tahtada formüller, kitaplarda bilgiler, defterlerde ödevler… Ama pencereden içeri hayal girmiyorsa, o eğitim eksiktir. Çünkü sadece zihin değil, kalp de eğitilmeli. Ve o kalbe ulaşan en güçlü yol: Sanattır. Bugün birçok yerde, sanat dersleri “gereksiz” görülüyor. Müzik, resim, tiyatro, şiir, ya kısıtlı saatlerde veriliyor, ya da tamamen göz ardı ediliyor. Oysa araştırmalar gösteriyor ki; Sanatla iç içe büyüyen çocuk: Daha özgüvenli, Daha yaratıcı, Daha empatik, Daha başarılı oluyor. Bir öğrenci, resim yaparken kendini ifade etmeyi öğrenir. Bir çocuk, müzikle duygularını tanır. Bir genç, tiyatro sahnesinde özgürleşir. Ve o çocuk hayata daha sağlam basar. Sanat, sadece yetenek değil; bir bakış açısıdır. Hayata estetik, duygu ve empati penceresinden bakmayı öğretir. Sanatla büyüyen bir çocuk: Zorluklara karşı daha dayanıklıdır, Farklılıklara daha hoşgörülüdür, Kendini ifade etmekten korkmaz, Soru sormayı, sorgulamayı öğrenir. Ve en önemlisi, sanat ruhu besler. Ruhsuz bilgi kuru ezberdir. Beslenen ruh ise, bilgiyi anlamlı kılar. Ne yazık ki bugün; Sınav odaklı, yarış içinde ezilen çocuklar, Hayallerine değil, sadece test kitaplarına yönlendiriliyor. Oysa sanat, eğitim sisteminin nefes alma noktasıdır. Bir okulun duvarları renksizse, Koridorlarında müzik yoksa, Öğrenci sahneye çıkamıyorsa, Orada eğitim eksiktir. Peki ne yapmalı? Sanat dersleri zorunlu değil, gönüllü ama nitelikli olmalı. Okul etkinliklerinde sanat projelerine daha çok alan açılmalı. Öğrencilerin yetenekleri keşfedilmeli, desteklenmeli. Belediyeler, kültür merkezleri çocuklar için sanat atölyeleri açmalı. Veliler sanatın sadece “boş zaman aktivitesi” değil, karakter gelişiminin parçası olduğunu bilmelidir. Unutmayalım: Bir çocuğun resmi, müziği, şiiri belki onu sanatçı yapmaz… Ama mutlaka daha özgüvenli, duyarlı ve hayal gücü yüksek bir birey yapar. Ve böyle bireyler; Toplumun yarınını güzelleştirir. Çünkü bilgi insanı zeki yapar, Sanat insanı insan yapar. Cengiz ÇETİK