Hayat, bazen küçük bir tebessüm gibi gelir, Bazen de büyük bir fırtına gibi yıkar geçer. Hiç beklemediğin bir an, Bir haber düşer önüne… İyi mi, kötü mü bilmezsin… Ama bilirsin ki; Hayatın kendisi, sürprizlerle dolu. Bazen yola çıkarsın… "Engelleri aşacağım" dersin, Karşına tuzaklar çıkar. Bazen çalışırsın, Bir teşekkür beklersin, Bir bakmışsın… Teşekkür başka birinin gözlerine kondurulmuş. Garip ama gerçek; Hayat böyle, bazen gülümsetir, Bazen düşündürür… Bazen yorulur insan, Issız bir yere uzanmak ister… Ne düşünsün, ne kaygılansın… Dalgaları seyretmek, Denizin o sonsuzluğunda kaybolmak… Ya da bir ormanın sessizliğinde yürümek saatlerce… Unutulur mu dersin dertler? Ama bilirsin; Döndüğünde sorunların kapıda bekler, Bıkmadan, usanmadan. Bazen hayaller kurarsın… Güzel bir gelecek, Başarı, mutluluk, Azıcık huzur… Ama biri gelir, Her şeyi altüst eder. Bazen sevmek istersin, Hayatına renk gelsin diye… Bazen de sevgiden kaçarsın, Kırıldığında, Yanıldığında… Üzerine gelirler bazen, Haktan, adaletten bahsederler, Ama gözleri senin hakkındadır. Hayat bu… Stres yapmazsın, Kendi kendine "Olur böyle şeyler" dersin, Avutursun içini. Bazen dalga geçer arkadaşların, Kendi stresini sana yansıtır, Sen de susarsın… Anlarsın çünkü; Herkesin derdi kendine ağır. İşçisin, Her sabah güne uyanırsın, Ekmek parası için… Memursun, Mesaiye yetişme telaşı… Öğrencisin, İlk okul heyecanı, Yüreğinde bir titreme… Bazen anneni, babanı ararsın… Seslerini duyunca, Ruhun biraz rahatlar. Onların iyi olduğunu bilmek, Sana yeter o an. Ama hayatın "bazen"leri hiç bitmez, Ne üzüntüsü, Ne sevinci… Ne hayali, Ne kırgınlığı… Çünkü biz emanetçiyiz, Hepimiz… Memur da olsan, Öğrenci de, İşçi, öğretmen, yönetici… Geldik, emaneti taşıyoruz, Bir sonrakine devretmek için… Tarih hep böyle yazıldı, Yarın da böyle olacak. Savaşta da böyledir, Cephede biri gider, Yerine başkası gelir, Hiçbir yer boş kalmaz. Hayat, sert kurallarıyla sarmalasa da bizi, Biz yine de katı bakmayalım hayata, Çünkü biz gidince… Yeni bebekler doğacak, Soyumuz sürecek, Bizim bıraktığımız yerden. Her ölüm bir başlangıçtır, Yeni doğumun habercisi. Bazen insan düşünür, Emanetlerimize sahip çıkıyor muyuz? Layık olabiliyor muyuz onlara? Bazen boşvermek gelir içinden, Ama sonra, Bir köşeden umut sızar, Azıcık düşünürsün yine… Ve bazen… İçinde o garip his büyür, Beyaz bir pazen kumaş hayali düşer aklına, Sarınıp gitmek istersin dünyadan… Sessizce, huzurla… Sonra hatırlarsın… Bitmedi daha işlerim, Hayallerim yarım, Umutlarım solmadı. Gelecek bizim… Yapacak çok şeyimiz var. O yüzden; Toplanırsın, Yüzünü göğe çevirirsin, Derin bir nefes alırsın… Ve hayata… Kaldığın yerden, Yeniden başlarsın. Cengiz ÇETİK