Ekteki fotoğraf karasine sığan daracık bir alanda, birbirinden farklı onlarca ot çeşidi ve böcü börtü kardeşleşmiş bir şekilde bir arada yaşıyorlar. Aynı güneşten yararlanıyorlar, aynı sudan faydalanıyorlar, aynı topraktan güç alıyorlar, aynı havadan soluyorlar. İnanılmaz bir dayanışma ve paylaşma içinde birbirlerini besleyerek ortak bir yaşam sürdürüyorlar. Nesillerinin devamı bu kolektif ilişkiye bağlı... Kendilerinden öncekilerin bıraktıklarıyla var olmuşlar, tüm çabaları kendilerinden sonra geleceklere can olacak bir miras bırakmak...
Doğanın mucizevi döngüsü bu!
Can olarak doğanın parçası olan insanlık neden bu döngünün dışında yol alır, ben merkezli bir yaşamı rehber edinir. Neden kin, nefret ve şiddetle yaşamı birbirine zehir eder, varlığının sebebi canları yok ederek var olmaya çalışır. Aslında boğazladığı kendi geleceği değil mi?
Mesut Karakoyunlu