Bu kadim topraklarda yaşayanlar çok zalim gördü, çok zulüm yaşadı, çok kıyıma uğradı, çok acı çekti, çok gözyaşı döktü. Tüm bunlara karşın kin ve nefret tohumlarının yeşermesine izin vermedi; Barış için kardeşleşme dışında...  Direndi;  Bu kirlenmiş dünyayı yaşanılır kılmak için… Söz ile… Saz ile… Sevgi ile… İnadına iyilikle direndi.  Direndi;  ‘İncinsen de incitme.’ diyen Hacı Bektaş Veli ile...  Direndi;  ‘Yaradılanı sev, yaradandan ötürü.’ diyen Yunus'la...  Direndi; ‘Dili, dini, rengi ne olursa olsun iyiler iyidir.’ diyen Hacı Bektaş Veli ile...  Direndi;  ‘Ne mutlu eğri zamanda doğru yerde durabilene’ diyen Pir Sultan Abdal'la...  Direndi; 'Yurtta barış dünyada barış' diyen M.Kemal Atatürk'le... Direndi; ‘Beni hor görme gardaşım, sen altınsın da ben tunç muyum?’ diyen Veysel ile...  Direndi; ‘Kötü insanların türküleri yoktur.’ diyen Neşet Ertaş'la... Direndi ; ‘Bütün aşklardan yücedir, insanın insanı sevmesi.’ diyen Mahsuni ile...  Direndi;  ‘Sana düşman bana düşman, düşünen insana düşman, vatan ki; bu insanların evidir, sevgilim onlar vatana düşman.’ diyen Nazım ile,  Direndi;  ‘Çiçek gibi insanların kalbini kırdınız, bahçeleriniz bahar görmesin.’ diyen Ahmed Arif' sitemi ile...  Direndi;  ‘Dağlar, insanlar ve hatta ölüm bile yorulduysa, şimdi en güzel şiir barıştır.’ diyen Yaşar Kemal ile... Bitmedi… Direniş devam ediyor; "Kirlenmiş ve de kirlenmeye devam eden Dünya'da, tertemiz kalabilen değerli dostlar" ile... Mesut Karakoyunlu